(සත්‍ය සිදුවීමක් ඇසුරින්) |
මගේ සිත දුටු, නෙත නුදුටු, සිතේ රජයන 'සිහින කුමරියයි!
‘සිහින දෙවඟනයි!
පේරාදෙණිය ලැබීම!
(පරිච්චේදය) 6
අමායා මගේ සිතේ ස්තීරවම පදින්චියට ආවේ ඒ ප්‍රවෘර්තියත් සමඟයි. ඒ, අපි දෙදෙනාම පැතූ ‘පේරාදෙණිය ඇයට ලැබී තිබීමයි.
ප්‍රවෘතිය අමායා මට සැළ කලේ ‘'මං ඔයා ලඟටම ආවා’' ලෙස තම ස්වාමියාට සතුට බෙදන බිරියක් ලෙසිනි.
‘අමායා දුරක නෙවෙයි දැං!
???)$&”&
‘අමායා අසලට පැමින සිටියත්?
‘ඇය මට කොපමන පෙරැත්ත කළත්?
'මටද ඇයව දැකීමට කොපමන ආසාවක් තිබුනත්?
‘මා ඇයව දැකීමට යාම මග ඇරලමයි හිටියේ!
‘දින දින කියන්න හේතු සොයන්න වුයේ!
‘චකිතයයි!
'මාව ඇයට පෙන්වීමට තිබූ මගේ චකිතයයි!
‘අපේ තිබූ විශාල වයස් පරතරය?
‘අමායා තම සිතේ මවාගෙන ඇති මගේ රූපය?
ඒ ‘අරෂ්’!
‘මා ඔහුම විය යුතුයි?
‘ඔහුගේ රූපයම?
'මා වෙයිද?
මට හැකි වෙයිද?
මං ‘අරෂ්’ වෙන්නේ කොහොමද?
‘ඔහු වගේ මං නුවුනා නම්?
ඒ රූපයම ට නුතිබුනානම්?
‘පිළි නොගනීද?
ඇගේ බලාපොරොත්තු බිඳ වැටේවි නේද?
‘ඇය මාව පිළිගන්නේ නැතිවෙයි එහෙනං?
එහෙම උනානම්?
මගේ හුස්ම හිරවේවි වත්ද?
‘ඉඩෝරයට සිසිලක් බඳු ඇය!
'පෑරුනු හදට බෙහෙතක් බඳු ඇය!
‘මට ඔනෙමයි!
‘නැති කර ගන්න මට බෑ!
‘අමායාගේ උවමනාව තදින්ම දැනුනේ මගේ හදටයි!
'ගතට නොවෙයි!
'ඒ නිසාම!
‘ඒ ආදර හැඟීම් කෙටි පනිවිඩ වලින් පමනක් විඳගෙන!
'ඇයව නොබලා ඉන්නටයි මට ඕන උනේ!
‘ඒ නිසයි මං ඈව මග අරින්නේ’
‘අමායා මගෙන් නිතතරම අහන ප්‍රශ්න අතුරින් අති බැරෑරුම්ම ප්‍රශ්නය?
“ඔයා කවදද මාව බඳින්නේ?” ?
?????
කට හඞ වත් අහල නැති!
'වතාවක් හෝ දැකල නැති!
'තව කෙනෙක් එක්ක දැනටමත් පවුල් කන, පිරිමියෙක්ගෙන් ඔහොම ප්‍රශ්නයක් ඇසුවොත් ඔහු උත්තර දෙන්නේ කොහොමද?
‘පුළුවන් දෙයක්ද ඕක?
‘'විශ්වවිද්‍යාලේ ඉවර කරල ඔයා ඩොක්ටර් කෙනෙක් වෙන්නකෝ”
‘‘අපි පස්සේ ඒ ගැන කතා කරමු” ලෙසට මං ඇයට පිළිතුරු දුන්නේ!
ඕවා සිද්දවෙන්නේ නැති බව මං දන්න නිසයි!
'අනික වැඩි වැඩ කරන්න ගිහින්, මේ කෙල්ලට කතා කරන එකත් මට නැති වෙයි කියන බයයි.
‘'මට එච්චර කල් ඉවසන්න බෑ!”
‘ඔයා මාව ඉක්මනට බඳින්න! අමායා දිගටම ඇවිටිලි කලාය’
‘උභථෝතොඨික ප්‍රශ්නයකටයි මං මැදිවුනේ!
“මම පනස් පහ වෙනකොට ඔයාට තිස්පහයි, එතකොට ඔයා තරුණයි, මම නාකියි'’ ලෙස ඇයට තේරුම් කරන්න මං උත්සාහ කළෙමි.
“කමක් නෑ ඔයාට පුළුවන් වෙනකන් සතුටින් ඉන්නවා, ඊට පස්සේ මැරෙනකන් ආදරේ කරනවා” ඒ ඇගේ ස්තාවරයයි’
‘මට පුදුම හිතිනි!
මේ කෙල්ලගේ කතා මං විශ්වාස කරන්නද, එපාද?
‘කොයි තරම් දුරටද?
‘පොඩි කෙල්ලනේ?
‘මාව විහිළුවකටවත් ගනං ගත්තද?
‘වෙන්ඩත් පුළුවන්!
‘මේ කාලේ ගැහැණු ළමයි එහෙමයි?
‘යන්ඩ ඇරල කකුලෙන් අදිනවා, එයින් බිම වැටුනාම තැලෙන්නේ හොම්බයි!
‘ඒවගේ නොයෙකුත් ප්‍රශ්න මගේ හිසේ දිව්වේය’
‘ඒත්, අමායා අතාරින පාටක් නෑ!
‘ඇය දිගටම තම උත්සාහයේ රැඳී හිටියා!
“මාව දකින ප්‍රතම වතාවෙ ඔබට මොන වගේ හැඟීමක්ද ඇතිවෙන්නේ?” ඈ මගෙන් විමසුවාය!
“හැඬේවි!
‘මට හැඬේවි!
‘මාව දෑහින් නොදැක මට ආදරේ කරන, මේ පුංචි දෙවඟන දකිකොට මට ඇඬේවියි” ඇයට මා පිළිතුරු දුදිමි
(සත්තකින්ම මට හැඬේවි! 'සංවේදයේ උරුමය ගැහැණුන්ට පමනක්ද?)
අමායා මා අමතන්න පුරුදුව සිටියේ,
‘මගේ පන!
‘ඇයි පන!
‘මගේ රත්තරන්!
‘ඇයි රත්තරන්!
‘වැනි ආදර වදන් වලිනි’
‘ඇයව ඇමතීමට මට කොතෙකුත් ආදර වදන් මට තිබුනත්, 'අමායා' කියන ඇගේ නමට වඩා දෙයකින්, ඈව අමතන්න මට කැමැත්තක් නොතිබුනි.
'හනී!
‘මයි ඔව්න් ඒන්ජල්!
‘වැනි වාක්‍ය වලිනුත් මං අමායා ඇමැතුවෙමි’
ඉවරයක් නැති අමායාගේ කරදරේ නිසා,
‘‘ඕනේ එකක් වුනදෙන්” කියා,
‘මා අමායා බලන්න යන්න තීරණය කරා!
‘මං ඉරිදා දිනයක් තෝරා ගත්තේ, එදා මට නිවාඩු දිනයක් වන නිසයි.
‘මං අමායා දකින මුල්ම අවස්තාව එය වන නිසා, ඇයට තෑග්ගක් දෙන්නත් මං තීරණය කලා.
එය අමතක නොවන එකක් වෙන්න ඕන, දෙන්නෙ මොකක්ද කියල මං කල්පනා කලා.
(ඉතිරිය අමාය මගේ සිහින දෙවඟන 7)
No comments:
Post a Comment